Taj Mahal

Zaczynam pisać tę recenzję już po raz, bodaj, piąty. Z ciężkim sercem, jeszcze cięższym umysłem. Sam do końca nie wiem co dokładnie winienem napisać. Jestem fanem gier Reinera Knizii. Uwielbiam matematyczną czystość mechaniki, która czasem wbrew pozorom świetnie współgra z tematem (Modern Art, Eufrat i Tygrys, Amun-Re), nie przeszkadza mi czasem tylko iluzoryczny temat w Samuraju, Schotten Totten, Przez Pustynię. Podoba mi się możliwość zdobywania punktów zwycięstwa na wiele różnych sposobów. Jest w nich coś co ceni mój umęczony kolejnym rokiem studiów mózg. :) Przeszukując Internet w celu odnalezienia wymarzonego ,,drugiego Eufratu i Tygrysa” natrafiłem na instrukcję do Taj Mahal. Coś mnie tknęło. System zagrywania kart jest genialny! – pomyślałem. Poczytałem trochę więcej. Po kilku tygodniach gra znalazła się w mym domu (geek czyta WSZYSTKIE recenzje, prawda? Hihi.). Po pierwszej grze małe rozczarowanie. Rzeczywiście partia była emocjonująca – zagrywania kart/licytacja o kilka różnych rzeczy jest niezwykle zacięta nawet przy trzech graczach. Czegoś jednak mi brakowało. Tematu? Niemożliwe – uwielbiam dobre gry abstrakcyjne. Coś nie tak w mechanice? Nie. To przecież Reiner. Wszystko zapięte na ostatni guzik. Kolejne partie nie nadeszły szybko. Sam nie paliłem się do nich. Nie byłem nagabywany na przyniesienie pudła ozdobionego grafiką słynnego grobowca znajdującego się w Agrze. Czemu? Partia trwa około godziny. Przez cały ten czas zmuszeni jesteśmy mierzyć się z naprawdę trudnymi decyzjami. Co turę możemy wygrać sporo, stracić wszystko, utrudnić życie rywalom. Często słychać ,,– Taki jesteś mocny? – Tak! – To masz. – Oż. To ja na to tak. Mam takich kart jeszcze dużo – chcesz się wykrwawić? Odpuść”. Mnóstwo emocji upakowanych w króciutki tytuł. To chyba dobrze? Sam nie wiem. Taj Mahal intensywności mogą pozazdrościć niektóre wielogodzinne kobyły. Mam właśnie wrażenie, że gra nie trafia w odpowiednią niszę planszówkową. Mózgożerny tytuł trwający niewiele dłużej od tak zwanych chwilerów. Dodatkowo temat niekoniecznie trafiający w gusta wielu – budowanie pałaców (TM to jednak przede wszystkim, albo raczej tylko grobowiec, drodzy spece od marketingu z Rio Grande i Alea) w Indiach, za czasów Mogołów. Hmmm… to chyba nie jest marzenie każdego eurogracza. Na dobrą sprawę nie jestem w stanie jednoznacznie powiedzieć czy właśnie te dwa elementy podświadomie wypychają ten re-we-la-cyj-ny od strony mechanicznej i wizualnej tytuł ze stołu. Bo o tym, że wykonanie jest pierwszorzędne – po informacji o koprodukcji Rio Grande/Alea - nie muszę wspominać? Bardzo dobrej jakości karty, świetnie wykonane plastykowe pałacyki, zapasowa maleńka korona Wielkiego Mogoła, pięknie ilustrowana plansza. Cud, mniód i insze specyjały. Mam nadzieję, że dałem odczuć moje rozkołysanie, emocjonalne rozchwianie między potępieniem i gorącym poleceniem Taj Mahal. Polecam zagrać u kolegi, na konwencie, w klubie planszówkowym. Jeśli zaś ruszy od nowa internetowa implementacja gry – zagrać w sieci. To świetny tytuł. Na tyle jednak specyficzny, że znajdzie zarówno wielkich fanów kupujących microbadge’e z różnokolorowymi pałacykami na BoardGameGeek jak i zajadłych wrogów widzących abstrakcyjną grę z doklejonym na siłę, nudnym jak flaki z olejem tematem, odżegnujących Reinera od czci i wiary.