Wicehrabiowie Zachodniego Królestwa

W weekend udało mi się odebrać i ograć mój egzemplarz Wicehrabiów. Po Architektach i Paladynach (posiadam obydwie gry w kolekcji, Paladyni to jedna z moich ulubionych gier) miałem bardzo duże oczekiwania. Od razu po powrocie do domu zabrałem się za studiowanie instrukcji. Jakoś opornie mi szło wpajanie zasad rozgrywki, więc stwierdziłem, że najpierw oglądnę tłumaczenie na YouTube (polecam filmik GeekFactor). Zasady spokojnie można wytłumaczyć ogranej osobie w 10/15 minut, szczególnie jeśli grała we wcześniejsze gry z serii. Wykonanie sprawiło raczej dobre wrażenie, chociaż mam kilka zastrzeżeń. Boli brak wizerunku postaci na boku pudełka oraz cienkie i śliskie planszetki graczy (podobna jakość jak w Architektach) - myślę, że do pudełka spokojnie zmieściłyby się tekturowe (takie jak w Paladynach). Symbole kierunków poruszania się po planszy w mojej opinii mogłyby być trochę bardziej widoczne. Nie do końca przemawia do mnie błyszczące wykończenie kafli planszy. Jakość kart jest taka sama lub bardzo podobna do wcześniej wymienionych gier. Znajdziemy tutaj wiele grafik i symboli znanych z serii "Zachodnich Królestw". Za sprawą kształtu planszy i zamku w centralnym punkcie gra raczej przyciąga wzrok. Setup to raczej nic nadzwyczajnego. Przed pierwszą rozgrywką należy wcisnąć tekturowe elementy w odpowiednie miejsca plastikowego zamku. W moim egzemplarzu tektura nie spasowała się idealnie i wypada w trakcie składania/rozkładania gry, ale w trakcie nie ma to żadnego znaczenia). Należy zwrócić uwagę na strony kafli planszy (w zależności od liczby graczy gramy na różnych stronach). Myślę, że w 5 minut spokojnie da się całość rozłożyć. Na początku jak zobaczyłem z ilu faz składa się pojedyncza tura gracza to trochę zwątpiłem bo spodziewałem się dużego downtime (czyli czegoś, czego w grach najbardziej nie cierpię), jednak w praktyce okazało się, że gra przebiega dość sprawnie :D Symbole są spójne ze wcześniejszymi grami z serii więc gra się łatwo i intuicyjnie. Wszystkie partie grałem w składzie dwuosobowym i na ten moment mam wrażenie, że to gra dla max. 3 graczy. Średni czas gry w 2 osobowym składzie to 1h. Rozgrywka w pełnym składzie byłaby zbyt długa i chaotyczna, ale np. walka o zamek może być dużo ciekawsza. Jak na sucharka to mamy tutaj dość dużo interakcji - walka o wpływy na zamku, możliwość zamiany kolejności kart, gdy na naszym polu zatrzyma się Wicehrabia przeciwnika, rozpatrywanie zderzenia znacznika korupcji i cnoty przez wszystkich graczy (nie ma znaczenia, u którego z graczy to wystąpiło) i standardowa walka o dostępne bonusy. Każdą grę starałem się zagrać trochę inaczej. Zdarzało mi się koncentrować na budynkach/manuskryptach/umieszczaniu mieszczan na zamku, ale grałem też bardziej zbalansowane partie. Na ten moment wydaje mi się, że można wygrać dowolnym sposobem (bardzo na +). Jak ktoś wcześniej zauważył, w Wicehrabiach dość trudno gra się na złoczyńców - trzeba sobie to tak zaplanować, żeby maksymalnie wykorzystać ich potencjał. W pierwszej partii bardzo szybko zgarnęliśmy wszystkie lenna i byliśmy zaskoczeni nagłym końcem rozgrywki :D Analizując moje wyniki, dochodzę do oczywistego wniosku, że im dłużej trwa gra, tym lepsze wyniki. Grę można przedłużać poprzez odpowiednie balansowe znacznikami korupcji i cnoty (równowaga), a najlepiej poprzez unikanie akcji powodujących ich poruszanie :D Kiedyś muszę zagrać z założeniem unikania poruszania tych znaczników za wszelką cenę - myślę, że wyniki będą wynosić 200+ punktów :D Na ten moment nasz najlepszy wynik to niecałe 100 punktów (bardzo się blokujemy :D). No fajnie się w to gra :D Nie ma za bardzo jak porównywać tej gry do Architektów i Paladynów bo jest zupełnie inna. Raczej nie jest to gra rodzinna (chyba że dla ogranych rodzin), ale palenia zwojów też się nie spodziewajcie. Trochę mi się kojarzy z GWT (pewnie przez łażenie po planszy). Z każdą partią gra zyskuje u mnie coraz większe uznanie. Paladynów z piedestału nie strąci, ale na pewno zasługuje na uznanie. W rozsądnej cenie dostajemy wypakowane pudełko z kompletną grą, która ma ciekawe mechaniki, jest bardzo regrywalna i którą można rozegrać w akceptowalnym czasie.

Moim zdaniem zdecydowanie najlepsza z serii gier Shema. Idealny poziom interakcji i samodzielnej gry graczy daje optymalne doświadczenie nad stołem. Świetny mechanizm końca gry i związanego z tym punktowania utrzymuje napięcie do samego końca, gdzie naprawdę ciężko ocenić kto wyląduje na pierwszym miejscu na finiszu. Żonglowanie kartami w naszym tablau jest niezwykle sprytnym mechanizmem, który dobrze wykorzystany daje bardzo dużą satysfakcję. Sama rozgrywka jest niesamowicie płynna i szybko gramy turę za turą dzięki możliwości planowania i relatywnie prostym akcjom.